เมื่อประเทศทอดทิ้งพวกเรา
รอยต่อยุค 60 ถึง 70 เป็นช่วงเวลาที่หลายๆ แห่งของโลกได้รับผลกระทบทั้งตรงและอ้อมจากสงครามเวียดนาม ทั้งบรรยากาศการลุกฮือประท้วงของประชาชน ไปจนถึงการปะทะกันของสองขั้วแนวคิดอย่างเสรีนิยมและคอมมิวนิสต์
ในฝรั่งเศสปี 1968 ก็เช่นกัน ช่วงเวลานั้น ประชากรเพิ่มจำนวนขึ้นอันเป็นผลพวงของยุคหลังสงครามโลกครั้งที่สอง สังคมเต็มไปด้วยเด็กและคนหนุ่มสาวที่พบว่าสิ่งที่รอพวกเขาในอนาคตมีเพียงความว่างเปล่าและยากไร้ แม้ภาคอุตสาหกรรมจะขยายตัวจนแรงงานเป็นที่ต้องการ แต่สวนทางกันคือระบบการศึกษาฝรั่งเศสซึ่งยังไม่เอื้อและไม่ตอบโจทย์ประชากรจำนวนมากเช่นนี้ รัฐบาลจึงสร้างวิทยาเขตหลายแห่ง บางแห่งเปิดสอนทั้งที่ตึกยังสร้างไม่เสร็จ หลักสูตรตกหล่น หรือแม้แต่อาจารย์ผู้สอนที่ไม่เชี่ยวชาญ
จึงช่วยไม่ได้ที่นักศึกษาเหล่านี้จะรู้สึกว่าฝรั่งเศสกำลังทอดทิ้งพวกเขา หนำซ้ำ ยังเรียกร้องจากพวกเขามหาศาลโดยไม่มีอะไรตอบแทน พวกเขานิยามความรู้สึกของการเติบโตมาในฝรั่งเศสปลายยุค 60 ไว้ว่า “เราไม่มีคนนำ ไม่มีอะไรให้เราตาม ไม่มีใครรับผิดชอบชีวิตเรา มีแต่เราเท่านั้นที่ต้องรับผิดชอบตัวเอง”
จากนักศึกษาสู่ประชาชน
มหาวิทยาลัยปารีส วิทยาเขตน็องแตร์ เป็นหนึ่งในผลลัพธ์ของเศรษฐกิจที่พังทลายและความไม่ไยดีประชากรของรัฐบาล ความรู้สึกอึดอัดแพร่ขยายไปในหมู่นักศึกษาอย่างรวดเร็ว นักศึกษากลุ่มซ้ายจัดจึงนำการประท้วง แต่เจ้าหน้าที่รับมือด้วยการประกาศปิดมหาวิทยาลัย เหล่านักศึกษา อาจารย์ และประชาชนจึงมารวมตัวกันเพื่อต่อต้านการปิดสถาบันนี้กว่า 6,000 คน จนเกิดเหตุปะทะระหว่างมวลชนและตำรวจ ลงเอยด้วยการที่นักศึกษานับร้อยถูกจับกุม
แน่นอนว่าจลาจลครั้งนี้ส่งแรงกระเพื่อมมหาศาล สหภาพนักเรียนมัธยมประกาศสนับสนุนผู้ชุมนุมและเข้าร่วมในวันต่อมา โดยมีข้อเรียกร้องหลักๆ ดังนี้ 1) ข้อกล่าวหาต่างๆ ที่นักศึกษาและนักเรียนได้รับต้องถูกยกเลิก 2) ตำรวจต้องออกจากมหาวิทยาลัยทันที และ 3) เปิดมหาวิทยาลัยดังเดิม
