ประเด็นที่สารคดีได้รับคำชมว่านำเสนอได้อย่างทรงพลังและชวนคับแค้นมาก ๆ ก็คือ การที่ความเจ็บปวดของประชาชนนั้นสามารถถูกนำไปใช้เป็นเครื่องมือทางการเมืองได้เสมอ
ตัวเยฮูดาค่อย ๆ ตระหนักถึงเรื่องนี้เมื่อเขาเดินทางไปพบสมาชิกวุฒิสภาสหรัฐฯ เพื่อขอให้รัฐช่วยเรียกร้องให้ฮามาสปล่อยตัวลูกสาว และเพราะการนี้ เขาก็จำเป็นต้องกลืนความรู้สึกไม่เห็นด้วยกับการที่อิสราเอลเข่นฆ่าชาวปาเลสไตน์เอาไว้ เพราะรัฐบาลอเมริกันไม่ยินดีให้เขาพูด ความย้อนแย้งในจิตใจของเยฮูดาถูกถ่ายทอดผ่านสีหน้าท่าทางอย่างชัดเจน และในที่สุด เมื่อเขาได้พบกับตัวแทนชาวปาเลสไตน์ในกรุงวอชิงตัน เขาก็ต้องเผชิญกับความรู้สึก “ร่วมทุกข์” ที่ต่างไม่อาจพูดออกมาได้