วิม เวนเดอร์ส คว้ารางวัลปาล์มทองจาก Paris, Texas ในปี 1984 มันเป็นเวลากว่า 7 ปีเต็มที่เขาใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกา หลังจากนั้นไม่นานเขาตัดสินใจที่จะกลับมาทำหนังที่เยอรมันบ้านเกิดของเขา
”หลังจากเจ็ดปีที่ผมใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น ผมเริ่มคิด (และฝัน) เป็นภาษาอังกฤษ เหมือนผู้คนอพยพจำนวนมากที่พวกเขาเริ่มสูญเสียภาษาแรกของเขาไปทีละเล็กทีละน้อย ผมไม่อยากให้สิ่งนี้เกิดกับผม ผมไม่สามารถเป็นคนอเมริกันได้ อย่าพูดถึงทำ ‘หนังอเมริกัน’ เลย ผมทำไม่ได้หรอก ในใจผมเป็นแค่ชาวเยอรมันที่สิ้นหวัง อาชีพของผมคือคนทำหนังยุโรป ผมตัดสินใจที่จะกลับบ้าน แต่ผมก็ไม่สามารถพูดได้ว่าบ้านของผมคือ ประเทศเยอรมัน มันคือเมืองเบอร์ลินต่างหาก
“ผมตามหาตัวละครที่จะบอกเล่าเรื่องเมืองได้ ผมคิดถึงนักดับเพลิงและบุรุษไปรษณีย์ พวกเขาน่าจะรู้จักผู้คนเยอะแยะมากมาย แต่ไอเดียสุดท้ายก็มาจบที่เทวดา ซึ่งไอเดียนี้ก็มาจากตัวเมืองเอง เบอร์ลินเต็มไปด้วยรูปปั้นเทวดา รวมไปถึงบทกวีของ Rilke ซึ่งมาจากตัวผมเองที่กำลังพยายามกลับคืนสู่ภาษาเยอรมัน กวีผู้นี้น่าจะเป็นครูที่ดีที่สุด และบทกวีของเขาก็ได้แรงบันดาลใจมาจากเทวดาด้วยเช่นกัน”
“แต่ผมคิดว่า เราต้องทุ่มเทความรู้สึกใส่ใจ ห่วงใย และความรักต่อตัวเราเองลงไปในทุกช็อตที่แทนสายตาเทวดา — นั่นล่ะครับคือคำตอบ เพราะกล้องจะสะท้อนให้เห็นว่าเราใส่ความรู้สึกแบบไหนขณะมองผ่านเลนส์ …อาจจะฟังดูเว่อร์หน่อยนะ แต่ถ้าเราลองพยายามจินตนาการว่าเทวดาเฝ้ามองพวกเราอย่างไร เราอาจจะรู้สึกได้ถึงบางสิ่งภายในตัวเราที่ดีงามกว่าที่เราเคยนึก เราอาจจะสัมผัสได้ถึงความเป็นเด็กที่เราซุกซ่อนไว้
“ถ้ามีเทวดามองเราอยู่จริงๆ ผมก็เชื่อว่า ความงามเหล่านี้ของชีวิตคือสิ่งที่พวกเขาจะมองเห็น”
หนังคลาสสิกเรื่องนี้มีชื่อเยอรมันต้นฉบับว่า Der Himmel über Berlin แปลว่า “สวรรค์เหนือเบอร์ลิน” ซึ่งสะท้อนความรักลึกซึ้งที่วิม เวนเดอร์สมีต่อเมืองใหญ่เมืองนี้ได้เป็นอย่างดี และหนึ่งในสถานที่สำคัญที่ถูกนำเสนออย่างโดดเด่นก็คือ “หอสมุดรัฐเบอร์ลิน”
subscribe to newsletter to stay up to date with our films & events